به نام هستی بخش احساس

مطئنم نمی دانی. نمی دانی که چقدر برایم سخت شده دوری از تو.

مطمئنم نمی دانی. نمی دانی چقدر بی تابم از دوری تو.

مطمئنم نمی دانی. نمی دانی با اینکه شاید چند صباحی دیگر، شاید یک ماه شاید دو ماه شاید چند ماه شاید یک سال... بالاخره شاید روزی از دوستی بشنوم، تو دیگر با کسی دیگر پیمان بستی، باز هم آن هنگام هم برایم با ارزشی و نه مورد نفرت.

کاش اگر تقدیر آن روز را می خواهد رقم زند، تو هم در دلت هنوز مرا محترم بدانی و هنوز برایم دعا کنی.

دعایی در جواب آن التماس هایم. در جواب آن التماس دعاهایم.

نازنینم، می دانی هنوز هم در فراقت، هنوز به زمین چسبیده ام، مانند آنکه بختکی بر رویش افتاده؟

نازنینم، می دانی با اینکه آن کور سوی امید رسیدن به تو را در تلاش و همت می دانم، اما زانوانم، سست و بی حال هستند وقتی راه وصال به تو را، پر از سنگلاخ و تیر و نیزه های کاشته شده در زمین می بینند؟ وقتی می بینند که در مسیر باتلاقی هست که تا آن ها در آن باتلاق فرو می روم و سکون سقوط می شوم؟

نازنیم، اما دوست ندارم تو هیچ کدام از این ها را بدانی و باز هم غمی بر آن چهره ی خسته از روزگارت نشیند.

نازنینم، دروغ می گویم. شاید دوست داشته باشم بدانی و به تو و خودم دروغ می گویم.

نازنینم، هنوز جز تو سنگ صبوری نمی یابم. جنس مخالف که هرگز. اما همان جنس موافق هم نمی داند بر من چه می گذرد.

کاش می دانستی تو که می دانی. تو که می توانی خوب تر از همه بدانی.

آنقدر روزگارم بد شده، که هر روز مشغول چسباندن انگی دیگر به خودم توسط سریش، وسواس فکری ام هستم.

انگ بی عرضه گی.

انگ بی سوادی.

انگ تنبلی.

انگی بی غیرتی.

انگ ... .

تو خودت بقیه را بهتر می دانی

نازنیم دوباره برگرد و دوباره فرصت بده.

آه ... چه سخت است انتظار کسی که دوستش داری و او هییییییچ دوستت ندارد.

آه....